طی این دوران، برادران رایت سفرهایی را برای پرواز نمایشی در اروپا آغاز کردند تا مردمی را که سال‌ها پرواز را ناممکن می‌پنداشتند، متقاعد کنند عصر جدیدی آغاز شده است و به این ترتیب بتوانند حمایت سرمایه‌گذاران و از آن مهم‌تر دولت‌ها را برای پول خرج کردن در این صنعت جدید جلب کنند.

نیروهای نظامی کشورهای مختلف در طول جنگ جهانی اول بتدریج متوجه شدند هواپیما نه‌تنها ابزار مفیدی در جنگ است، بلکه می‌تواند نتیجه جنگ را بکلی عوض کنند. در نتیجه در سال‌های پایانی جنگ جهانی اول، انواع هواپیماها و سایر وسایل پرنده مثل بالن، فضای جنگ را پر کرد. در این سال‌ها، هواپیما نشانی از ترس بود. در جنگ دوم به نسبت جنگ اول از هواپیما استفاده وسیع‌تر و کارآمدتری صورت گرفت. با پایان یافتن جنگ جهانی دوم، جهان چهره‌ جدیدی به خود گرفت. فعالیت‌هایی برای استفاده هر‌چه ارزان‌تر و وسیع‌تر از هواپیما برای جابه‌جایی بار و مسافر انجام گرفت که به نامگذاری این دهه به عنوان عصر مسافرت‌های هوایی طولانی منجر شد. به عنوان مثال می‌توان به پرواز چهار هواپیمای داگلاس ورلد کروزر آمریکایی برای سفرهای 175 روزه 28 هزار مایلی به دور دنیا برای استفاده علاقه‌مندان اشاره کرد.

در این بین افراد ماجراجویی هم بودند که از روزمرگی‌ها و تفریحات یکنواخت خسته شده و به دنبال نوع جدیدی از تفریحات بودند تا هیجان بیشتری را تجربه کنند. این افراد بیشتر در روزهای تعطیل به سراغ طیاره‌های آهنی خود می‌رفتند تا با آن چرخی در آسمان بزنند و هوایی تازه کنند؛ اما صدای موتور این طیاره‌ها آنقدر زیاد بود که گاهی مزاحم مراسم مذهبی مردم در کلیساهای اطراف می‌شد. از این‌رو مسئولان کلیسا به فرمانداران فشار وارد کردند که به این وضع سر و سامانی بدهند.

بالاخره پس از مدتی اولین قانون در هوانوردی جهان پا به عرصه وجود گذاشت، اما با گذشت زمان و افزایش تعداد هواپیماها و دامنه پرواز آنها از مرز‌های جغرافیایی، قوانین بین‌المللی بیش از هر زمانی احساس می‌شد. به همین دلیل 52 نماینده کشورهایی که دارای صنعت حمل و نقل هوایی بودند، در روز 16 آذر 1323 خورشیدی در شیکاگو دور هم جمع شدند تا سازمانی بین‌المللی را برای سامان دادن به قوانین این صنعت تاسیس کنند.

در پنجاه و دومین سالگرد تاسیس این سازمان در سال 1375 خورشیدی، روز 16 آذر به نام روز جهانی هواپیمایی کشوری نامگذاری شد.